Reha Yalnızcık’ı tanımayan yoktur sanat camiasında. En az kendisi kadar yetenekli olan kızı Perincan Yalnızcık ilk kişisel sergisini Doku Sanat Galerisi’nde açtı. Daha önce Caddebostan’daki Ürün Sanat Galerisi’nde baba – kız ortak açtıkları sergilerle dergimizin sayfalarında ve internet sitesinde yer almışlardı. Tam 8 sergi açmışlar bugüne kadar. Bu ise Perincan Yalnızcık’ın ilk kişisel sergisi. Yolu açık olan bu genç sanatçıyı hemen keşfetmeye başlamışlar tabi. Ben de elimden geldiğince hızlı davrandım ve kendisinden bir söyleşi talep ettim. Sağ olsun beni kırmadı ve kısa bir söyleşi yapmayı kabul etti. Kadıköy Vapur İskelesi’nden bindiğimiz vapurla iki yaka arasında gerçekleştirdik sohbetimizi. Şartlar biraz zorlu, deniz biraz dalgalıydı ama tam iki kıta arasında söyleşi gerçekleştirmek en az Perincan Yalnızcık’ın kendisi kadar güzeldi. Lafı çok uzatmadan söyleşiye geçiyorum. Sizlere kendimce yakında sanatla birlikte ismini sıkça duyacağımız Perincan Yalnızcık’ı aktarmaya çalışacağım.
Marmara Güzel Sanatlar Fakültesi’nden mezun olduktan sonra aralıksız çalışmış Yalnızcık. Gece gündüz demeden ama sporunu da ihmal etmeden çizmiş de çizmiş… Sonuçta Reha Yalnızcık ile ortak 8 sergi, Berlin Türk Evi’ne kadar gitmiş resimler ve bir de kişisel sergi çıkartmış ortaya. 2 yıl boyunca durmadan çalışarak 25 eser çıkartmış ortaya. Hatta yolda Ankara Doku Sanat Galerisi’nde Reha Yalnızcık ile birlikte açacağı bir ortak sergisi daha var. Tabi merak ediyorum bu süreç nasıl oluyor. Soruyorum “ilk ne zaman başladı bu resim aşkı?” diye.
“Doğduğumdan beri resime merakım var” diyerek sözlerine başlıyor. “İlk yaşlarımda babamı, annemi, sokakta, etrafta gördüğüm şeyleri çizerdim” Kilosundan da hiç anlaşılmıyor ancak yemekle de pek haşır neşir olacak ki “hatta patlıcan musakka gibi yemekleri bile çizerdim” diye devam ediyor sözlerine. Hatta bu tutkusunu devam ettirmiş, babasıyla “Ruhlara Menü” adında bir seri düzenlemiş.
İşte "Ruhlara Menü"
Çok da kendisini sıkmadan geçiyorum çocukluk yıllarını ve şimdi neler yaptığını soruyorum. Hem oraya gittiğimde karşılaşacağım şeylere kendimi hazırlamak hem de sizlere aktarabilmek için…
“Mezun olduğum okulun da etkisinde kalarak geleneksel Türk motifleri üzerine çalışıyorum. Bunları tek çizgi mimari resimlerle birleştiriyorum. Cami, kilise, sinagog ve havra gibi yapılar bu çarpık kentleşmenin içinde bana oldukça görkemli geliyor. Ben bu modernleşmiş tecrite karşıyım. Hem bir tepki hem bir tutku olarak bu tarz temalar üzerinde çalışmayı tercih ediyorum” diyor. Her ressam gibi sosyal bir bilince de hizmet ediyor elbet. Sonuçta sanat bu rahatsız eden bir şeylere tepki vermeden, bir şeylerden etkilenmeden olmaz. Ancak dini motiflerin ağırlıklı olması dikkatimi çekmiyor değil. Ben de soruyorum “Neden dini yapılar resimlerinizde ağırlıkta?” diye. “Dinlerin kesişmesi beni çok etkiliyor. Bir arada olmaları aslında çok anlamlı. Bunu resimleştirmek de beni mutlu ediyor”
Etkilenmekten konu açılınca, biraz da özel hayatına girmek istiyorum Yalnızcık’ın. Neticede genç ve güzel bir sanatçı. Aşk hayatını merak etmeden yapamıyor insan. Affına da sığınarak soruyorum “bir sevgilin var mı?” diye. Ne de olsa gazetecilik etiğinde bir konuşma bu. Ne soruyorsam sizler için. Fakat pek de ümitlenmemek lazım Deniz Kalkavan adında bir sevgilisi olduğunu öğreniyorum. Hatta neredeyse 10 senedir birliktelermiş. Birlikte büyümüşler kısaca. Biraz yüzüm düşüyor ama vapurun bizi tekrar sallamasıyla kendime geliyorum. “Peki sanatınız üzerinde etkisi oluyor mu sevgiliniz olmasının?” diye toparlıyorum kafamdakileri, soruyu neden sorduğumu da hatırlayarak.
“Elbette oluyor. Her şeyin olduğu gibi. Mesela eğer aramız bozuk olursa ya da kavga edersek asla resim yapamam. Ellerim titrer…” diye karşılığını veriyor sorunun. Çok sık kavga etmedikleri de bugüne kadar gerçekleştirdiği sergilerden belli oluyor sanki. Kısacası bu kadar disiplinli ve sosyal kaygılarını ön planda tutan Yalnızcık, her ne kadar dışarıya duruşuyla çok belli etmese de her sanatçı gibi duygusal. Ben de bu duygusal durumunu fazla deşmeden ileride ne yapacağını soruyorum. Biraz da yurt dışındaki ülkelerin bu genç sanatçımızı birçok sanatçımız gibi bizden çalmasından korkarak.
“Berlin’de iki işim sergilendi ve çok memnun kaldım. Buradaki sosyo-politik sürecin ileride ne olacağına, sanatın ileride nasıl anlatılacağına bağlı olarak belki de sadece yurt dışında sergi açarım kim bilir?” diyor. Destek alamamasından biraz da şikayetçi olarak… Korkum gerçekleşmesin diye her sanatçıyla yaptığım söyleşide değiniyorum bu konuya mutlaka. İstiyorum ki her yer sanatla dolsun, her sanatçı bu ülkedeki sanata yaklaşımdan memnun olsun. Böylece sırf kağıt üzerinde değil; gerçek bir Avrupa Kültür Başkenti olalım. Kendi yorumlarımı bir kenara bırakıyorum, vapur da iskeleye yanaşınca kapatıp kayıt cihazımı sergiyi görmek üzere yola çıkıyoruz. Reha Yalnızcık’ın 33, Perincan Yalnızcık’ın 25 olmak üzere toplam 58 eser görüyoruz sergide. Gerçekten görmeye, izlemeye değer. Bu hoş sohbetle dolu yolculuktan geriye bu genç sanatçının sanat merdivenindeki hızlı tımanışını izlemek kalıyor bizlere.
