Gerçek olamayacak kadar güzel bir tablo…
360 derece panoramik …
50-60 kilometrelik bir ufuk …
Ufukta net bir şekilde görülebilen ve bütün tabloyu etrafından kuşatan güzel dağ…
Dağ, bana muazzam bir güven duygusu veriyor …
Şu eteklerine yaslanmış sevimli köye yataklık yaptığından mıdır nedir?..
Ben böyle bir tablo görmedim…
Sürekli değişiyor üstelik…
Sabahın kutsal serinliğini giydiriyor üstüme…
Karşı köyün ışıklarını söndürüyor…
Renk değiştiriyor usta bir bukalemun gibi…
Birkaç kuş, sabah nevalesini topluyor yerde hızlı hızlı sekerek…
Dağın üstünde aynı renkte bir bulut kümesi “Dağdan da büyük biz varız, bize de üflerler dağılırız” diyor ve yavaş yavaş dağılıyor…
Horozlar ötüyor ve tavuklar yumurtlamaya hazırlanıyor…
Şu ormanın içine doğru kıvrılıveren patikalar öylesine sevimli, öylesine davetkar ki; bir ucu da kalbime sokuluyor…
Dokunmaya kıyamaz insan bu tabloya…
Ya şu orta yerdeki çukura yerleşmiş, bu güzel resmi ayna gibi yansıtan şirin göle ne demeli…
Biraz daha renk değiştiriyor resim…
Arılar başımda vızıldıyor…
Karşıdan 3 yaşlı alakarga, kanatlarını zar zor çırparak 100 metre ilerideki ağaca konuyorlar…
Minik bir ispinoz beni deniyor…
Telaşlı bir hali var, kuyruğunu hiç durmadan yere vuruyor, sürekli arkasını süpürür gibi…
Hazır resimde hareket başlamışken, ben de kıpırdıyorum yerimden…
İncitmekten korkar gibi atıyorum adımlarımı ıslak çimenlerin üzerine…
İyi ki de öyle yapıyorum, çünkü bastığım yerden onlarca çekirge fışkırıyor…
Hafiften tırsıyorum biraz…
Çekirgelerin istilasına uğramak falan… Hitchkock sen çok yaşa emi!
Neyse ki belayı atlatıyorum ve göle doğru hızlı adımlarla yaklaşıyorum. Hatta koşmaya başlıyorum, su mıknatıs gibi beni kendine çekiyor, koşuyorum koşuyorum…
O hızla suya atlayacağım neredeyse…
Son anda duruyorum, yavaş yavaş yaklaşıyorum suya bakıyorum, çekici ve davetkar…
Ah! bir de buz gibi olmasa…
Veli DALBUDAK
