Ne kadar soğuk olursa olsun gökkubbenin altı, gözlükleri burnuna düşmüş tonton ninemizin şefkatli sesi ısıtmaya yetmez mi bizi? Kahramanımızın başı her sıkıştığında imdadına yetişiveren koruyucu meleği, sanki bizim başımızı dertten kurtarıyormuş gibi sevindirmez mi bizi? Yedi başlı ejderhalar ağızlarından alevler saçarken, aniden açılıveren kapıdan giren rüzgar üşütmez mi bizi?
Öyle olur, böyle olur, prenses sevdiğine kavuşur. Kavuşur kavuşmaz birbirlerine verdikleri buse mutlu etmez mi bizi? Ne kadar zalim olursa olsun hayal diyarların kralları, çok zor bir soruda ya da kıyasıya bir yarışmada çözülmez mi buzları? Çarığı yarım bir köylü, şakacı bir kel oğlan, kellesini koltuğuna almış korkusuz bir yiğit, yaşadığı köyde haksızlığa uğramış bir mazlum hep altetmez mi rakiplerini?
Şehrin meydanına en son giren, tesadüfen yarışmaya katılan, en geride olsa da kazanma azmini kaybetmeyenlerin ipi göğüslemesi, çok şeyler anlatmaz mı taze dimağlara? Haşmetli kralın locasına çıkıp cömertçe verdiği ödülleri kazanmanın yanında, prensesin gönlünü çalmanın hazzıyla olduğu yerde kıvrılıverip uyuyan çocuklar, kendini masal kahramanı sanmaz mı? Her çocuk, başka başka masalların birbirinden merdane yiğit, korkusuz, savaşçı, zeki, akıllı, güçlü kuvvetli, yakışıklı kahramanlarıdır. Büyüdükçe kendi masalını yaşar.
Her Anadolu çocuğu, köyünden kopup büyük şehirlere giderken köyünün kokusunu, ninesinin pamuk ellerini, dedesinin sevgi dolu bakışlarını, babasının otoriter himayesini, annesinin merhametli sevgisini taşır; taşır da çocukluğunda taze dimağına yerleşmiş, ona farkında olmadığı bir güç, kuvvet ve mücadele azmi veren bir şey daha vardır; kış masalları…
Veli DALBUDAK
