İmza attığı parçalarla ruhumuzda güzel duygular uyandıran şarkıcı Aydilge başarılı müzik çalışmalarının yanında yazarlık ve radyo programcılığı gibi alanlarda da oldukça başarılı. Bu günlerde ev koşullarında hazırladığı yeni albümünün heyecanını yaşayan başarılı sanatçı çok sevdiği ve evim dediği Kadıköy’ü ve Kadıköylüleri yıllar önce yazdığı şu şarkı sözleriyle selamladı; ”Yine ben aşık oldum, darmadağın yağmur oldum, Kadıköy sahilinde esti ruhum, rüzgar oldum”
Öncelikle sizi kendi sözlerinizle tanımak isteriz. Müzik hayatınız ne zaman başladı?
Ben çok hasta bir çocukluk geçirdim. Astım nöbetlerim ağır geçerdi. Nefes alamazdım. O yüzden çok arkadaşım da yoktu. Hatta en yakın arkadaşım bana sürekli su buharı ve oksijen üreten mavi makineydi. Nefes alamadığımda “hava hava” diye makinaya koşardım. Hasta olduğumu bilmeyenler de niye hava diye koşturduğumu anlamaz, hav hav yani köpek istediğimi sanırlardı. Oysa tek istediğim havaydı. O halde bile şarkı söylerdim. Müzik benim şifam olmuştu. Plastik makinam ve aşkla şarkı söyleyen çocuk kalbim el ele verip ciğerlerimi iyileştirdiler. O gün bugündür aşkla müzik soluyorum ve müziğin bizi iyileştirebileceğine inanıyorum. Sadece somut hastalıkları değil, kalp yaralarımızı da…
Peki profesyonel olarak nasıl başladı?
Sekiz yaşında TRT Ankara Radyosu Çofuk Korosu sınavlarını kazanmamla başladı diyebiliriz. Koronun eğitimi gerçekten çok disiplinli ve ağırdı. Bazen saatlerce solfej yapıp, şan teknikleri ile boğuşacağıma, dışarı çıkıp arkadaşlarımla oyun oynamak isterdim. Ama şimdi iyi ki de o sınavı kazanmışım ve o eğitimi almışım diyorum.
Müzisyenlik yanında yazarlık yönünüzü de sormak isterim. Şarkı sözü yazarlığınızın yanında kitaplarınızda bulunuyor…
Aslında romanlarımda tüm gençlerin yaşadığı sıkıntıları dile getiriyorum. İnsanın dış görünümünün, gerçekte kim olduğunun önüne geçtiği günümüz toplumunda, bize sürekli yetersiz olduğumuz ve ancak başkası gibi olduğumuzda tamamlanabileceğimizi, sevilebileceğimi söyleyen ve bunun için de sürekli bir takım ürünleri tüketmemizi salık veren bir sistemde yaşıyoruz. Kitaplarımdaki karakterler de pek çok genç gibi sürekli bir eksiklik ve yabancılaşma hissiyatı içerisindeler. Son romanım Aşk Notası, piyanist bir genç ile mazoşist eğilimleri olan genç bir kızın bağımlılığa dönüşen aşklarının hikâyesi. İlk romanım Bulimia Sokağı ise yediklerini kusarak, topluma ve kendine karşı duyduğu öfkeyi atmaya çalışan bulimik bir genç kızın hikayesi. Bu romanım İnönü Üniversitesi Sosyoloji bölümünde kaynak kitap olarak yer alıyor. Öykü kitabımda ise daha fantastik hikayeler var…
Tekrar müziği dönüyorum. Aydilge hayatımıza girdikten kısa süre sonra çok sevdik ve hemen benimsedik. Sizinle konuşurken bir yandan da içimden parçalarınızı mırıldanıyorum. Sizce nedir bu başarının sırrı? Nasıl tanımlıyorsunuz kendi müziğinizi?
Çok teşekkür ederim. Parçalarımı içinizden mırıldandığını söylemişsiniz ya, onlar aslında artık sizin, hepimizin. İşte bu da benim en büyük hazinem. Çünkü siz söylediğiniz ve sevdiğiniz anda, beste sadece benim olmaktan çıkıp kocaman bir aileye ait oluyor. Müziğimi daha doğrusu sizlerle beraber yaptığım müziğimizi hiçbir zaman bir kalıba, gruba ya da belli bir kitleye sıkıştırmak gibi bir arzum yok. Kocaman bir sevgi var içimde.
Eşiniz Utku Barış Andaç da müzisyen… Evde nasıl geçiyor günler? Aşk ve müzisyen bir eş üretimlerinizde sizi ne oranda besliyor?
Utku benim, sonsuz sevgilim… Birbirimizi ilk gördüğümüz anda, aslında önceki yaşamlarımızda da beraber olduğumuzu hissettik ve o andan itibaren hiç ayrılmadık. Zaten kalben evliydik, belki de yüz yıllardır evliydik. Hiç ayrılmadık ki. O yüzden evlendikten sonra ya da eş olarak bende bir değişiklik oldu diyemem ama Utku’nun hayatıma girişiyle çok büyük değişiklikler oldu tabi. Evliliğin sonrasında da beraberce üretmeye ve çalmaya devam ettik. Youtube’da Aydilge kanalımda ve instagramda aydilgeonline adresimde, beraber ürettiğimiz tüm videoları bulabilirler.
Gelelim yeni albüme… Dinleyicilerinizi ne gibi sürprizler bekliyor?
Bu albüm bir karantina albümü aslında. Kimse kendini yalnız hissetmesin istiyorum. Hepimiz ortak bir kaderi paylaşıyoruz ve aslında birbirimizden hiç de farklı değiliz. O yüzden bu albüm onlara yalnız olmadıklarını hissettirecek. Albümün sound’una gelince, şu zamanda her şey o kadar mekanik ve prodüksiyona bulanmış durumdaki, hepimizin samimiyete ihtiyacı var. Bu sefer istedim ki, dinleyici bana, benim evime gelmiş gibi hissetsin. Evimde canlı canlı çalalım söyleyelim. Akustik tatta, sıcacık, samimi bir ev konseri gibi. Yani ev poğaçasının yerini pastane poğaçası asla tutmaz ya, işte ”Evden Canlı Canlı” projesinin özelliği bu…
Yakın zamanda başka projeler var mı?
Albümün ilk klibini Yalnız Değilsin adlı parçama çektik. Aslında çekmedik. Dünyanın dört bir yanından, farklı ülkelerden insanlar karantina döneminde yaşadıklarını filme aldılar ve biz her birini birleştirdik. Amacım aslında hepimizin tüm farklılıklarımıza rağmen aslında ne kadar da aynı olduğumuzu gösterebilmek.
Sosyal medya hesaplarınızdan sadece müziğinizi değil, gerek toplumsal konular gerek de kişisel gelişim alanında da güzel videolar, mesajlar yayınlıyorsunuz.
Evet, büyük kitlelere anlamlı bir şeyler sunma şansım varken, bu şansı, yediğimi içtiğimi anlatarak harcamak istemiyorum. O yüzden ”bugün ne düşündüm” başlığı altında, daha sosyal içerikli videolar yayınlıyorum. Mal, mülkle, parayla kendimizi var etmeye çalıştığımız zaman, inanın ruhumuz dolmuyor ve doymuyor. Hepimiz arada aynaya geçip sormalıyız oradaki görüntüye: ”Sen telefonun musun, o pahalı çizmen misin, lüks araban mısın? Yoksa onları senden çıkarınca, geriye kalan boşluk musun?
Son olarak Kadıköy’ü sormak istiyorum. Kültür sanatın olduğu kadar müziğin de kalbinin attığı yer haline geldi. Siz nasıl anlatırsınız Kadıköy’ü?
Ben uzun yıllar Fenerbahçe’de yaşadım. Şimdi eşimle beraber Suadiye’de oturuyoruz. Hatta yine ben aşık oldum isimli şarkımda ”Yine ben aşık oldum, darmadağın yağmur oldum, Kadıköy sahilinde esti ruhum, rüzgar oldum” diyorum çünkü o şarkıyı da pek çok şarkım gibi sahilde yürürken yazdım. Bu sebeple Kadıköy’ün bende yeri çok ayrı. Ayrıca benim için umudu da temsil ediyor Kadıköy. Tüm insanların özellikle gençlerin ”elalem ne der” korkusu yaşamadan, köhneleşmiş toplumsal rollere tutsak olmadan, kalplerinin sesini dinledikleri bir dünya hayal ediyorum. Çok zor biliyorum. Ama anlamlı olan hangi şey kolay ki? Kadıköy bana böyle bir dünyanın gerçek olabileceği umudunu veriyor.
