Yılmaz Özdil’in Hürriyet Gazetesi’ndeki köşesinde, İstanbul 1. Bölge Bağımsız Milletvekili Adayı Ahmet Tuncay Özkan’ın adaylığı ile ilgili değerlendirmelerini ve açıkça oyunu Ahmet Tuncay Özkan’a vereceğini dile getirdiği yazısı:
KÖŞE MİTİNGİ…
Tık o şehir, tık bu şehir, Ha bire miting yapılıyor. Parti liderleri anlatıyor. Ahali dinliyor. Televizyona bakıyorsun bi mebus adayı konuşuyor, zaplıyosun, bi başka mebus adayı, ahali seyrediyor. Radyoyu açıyorsun oradalar, gazeteyi okuyorsun gene oradalar. Harika.
Benim o’yum Tuncay’a.
Miting yapamıyor.
Ekrana çıkamıyor.
Radyolarda yok.
Gazetelerde yok.
Böyle demokrasi olur mu?
Merak edenler için bir parantez açayım, Tuncay Özkan’ı tanımam. Hayatım boyunca yan yana gelip konuşmuşluğumuz yok. Ancak, henüz mahkeme kararıyla, mahkum olmamış birinin suçlu ilan edilmesi ne kadar yanlışsa… Aynı koğuşta, aynı suçlamayla yatan iki kişiden birini aday yapıp, öbürünü yapmayıp, toplum nazarında suçlu ilan etmek de o derece yanlış. Bana göre tabii… Üstelik, mebus olursa davası düşmeyecek, suçlu bulunursa cezasını çekecek. Tutuklunun aday olması, hapishaneye tünel kazmak değil midir dersiniz… Onu bana değil, YSK’ya söyleyeceksiniz, adaylığına izin verildiğine göre, tünel varsa, kazan YSK.
Dolayısıyla, İstanbul Anadolu yakası bağımsız mebus adayı Tuncay Özkan “miting yapsa ne der diye merak ettim, kızı Nazlıcan’dan rica ettim. Bana babasından mektup getirdi. Buyrun..
“Söz veriyorum. Oyunuzun hakkını vereceğim. Güveninizi boşa çıkarmayacağım. İddia ediyorum. 13 Haziran’da içinde yer alacağım mecliste hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.”
“Durumum şudur. Tecritteyim. Beş adım uzunluğunda, bir adım genişliğinde hücredeyim. Bir başımayım. 3 yıllık tutuklulukta, 84’üncü günümü yalnızlık kafesinde tamamladım. Kapının mazgalı yok. Günde 3 kez açılıyor. Birkaç dakikadan fazla açık kalması yasak.”
“5 Mayıs günü irkildim. Hücrede biri var… Geriye sıçradım. Meğer, gölgemmiş. Aynaya, yöneldim. Fark ettim ki uzun süredir bakmamışım. Yüzüm değişmiş. Saçlarım kırdı, bembeyaz olmuş. Sonra kızdım kendime, ne olacaktı, kızım 15’indeydi, geldi 18’ine.”
“İnsanın ruhu gezmeye çıkıyor, hücre dışına, umutla…İnancım yerli yerinde. Hıdrellez yazıyordu o gün gazetelerde…Tamam dedim, çoğu gitti azı kaldı, Hızır uğradı hücreme.”
“Oturdum, şiir yazdım.
Adı Hıdrellez…
İlk iki mısra:
Hasretimize bir dilek tut,
bana yasak…”
“Herkesi hasretle selamlıyorum. Dileğim, bağımsız milletvekili, seçilip, TBMM’de halkın sesi olmak… 13 Haziran sabahı özgürlüğün dolduracağı meydanlarda buluşmak üzere, sevgilerimle.”
22 Mayıs 2011
Yılmaz Özdil / Hürriyet
